အခန္း(၁)
ရာဇ၀င္က်မ္းမ်ား ႏွင့္ ဗုဒၡဝင္က်မ္းမ်ားတြင္ ဘီလူးဆိုေသာ ပရေလာက ဘံုသားမ်ား ရွိသည္ကို ေဖာ္ၿပထားပါသည္။ ဗုဒၶက်မ္းဂန္၌ ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ အာဠ၀ီျပည္ အနီးနားရွိ ေတာထဲတြင္ ေညာင္ပင္ တစ္ပင္ကို အပိုင္စားရျပီး ေနထိုင္ေသာ အာဠာ၀က ဘီလူးရွိခဲ့ေလသည္။ သူ၏ ေညာင္ပင္ေအာက္ ေရာက္လာသူကို စတုမဟာရာဇ္နတ္မင္းက သူ႕အားဖမ္းစားခြင့္ ေပးထားေလ၏။ တစ္ေန႔႔သ၌ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ေရာက္လာျပီး ဆံုးမ၍ ေနာက္ဆံုးတြင္ အကၽြတ္တရားရကာ ေသာတာပန္ တည္ေလသည္။
ပဥၥာ၀ုဓဇာတ္တြင္ လူသားႏွင့္ ဘီလူးတို႕ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကသည္ကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ရတနသုတ္ တြင္လည္း ေ၀သာလီျပည္မွာ အငတ္ေဘး ၊ ဘီလူးေဘး၊ အနာေရာဂါေဘးေတြ က်ေရာက္ ျပီး ဘီလူးမ်ားက လူေတြအား ဖမ္းစားၾကလို႔ ဘုရားရွင္နဲ႔ ရဟႏၱာငါးရာၿခံရံကာ ၾကြေရာက္လာျပီး အရွင္အာနႏၵာကို ရတနသုတ္ ရြတ္ေစျပီး ကယ္တင္ခဲ႔ၾကရသည္ဟုပါရွိေလသည္ ။ ဘီလူးဆိုသည္ကို ယကၡ ၊ ကု မၻဏ္ ၊ ရကၡသ ၊ ရကၡိဳသ္ ၊ ေပတ၊ ပိသာစ ၊ အမႏုႆ ၊ ျပိတၱာ ၊ ဖုတ္ ၊ တာေနာ စသည္ၿဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေခၚေဝၚၾက ေလသည္။
သူတို႕ေနထိုင္ရာကို ဘံုၿဖင့္ခဲြၿခားၿပီးေၿပာရရင္ နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ေသာ ဘီလူးမ်ားႏွင့္ လူ႔ျပည္မွာ ျဖစ္ေသာ ဘီလူးမ်ားဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိေလသည္။နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ေသာဘီလူးေတြက ၀ိရူဠက နတ္မင္းၾကီးရဲ ႔ အျခံအရံ အလုပ္အေကြ်းေတြျဖစ္ၾကတဲ႔ ကု မၻဏ္ေတြ၊ ကုေ၀ရ နတ္မင္းၾကီးရဲ ႔ အျခံအရံ အလုပ္အေကြ်းေတြ ျဖစ္ၾကတဲ႔ ဣႏၵာေသာမ စေသာ ဘီလူးစစ္သည္မ်ားပင္ ၿဖစ္ေလသည္။ သူတို႕သည္ နတ္ၿပည္တြင္ေန၍ တန္ခိုးရွိေသာ သူမ်ားၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ နတ္တို႕၏ အစာၿဖစ္ေသာ နတ္သုဓာမ်ား စားေသာက္ရသည္။
လူ႕ၿပည္တြင္ၿဖစ္ေသာ ဘီလူးမ်ားကား ေတာေတာင္မ်ား ၊သစ္ပင္မ်ား ၊အေဆာက္အံုမ်ား ၊ ကြင္းျပင္မ်ား ၊သမုဒၵရာ ၊ ျမစ္ ၊ ေခ်ာင္း၊ အင္း ၊အိုင္ ၊ေရကန္ေတြမွာ ေနထိုင္ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕ေသာတန္ခိုး ရွိသူမ်ားက နတ္မွာ ျဖစ္တဲ႔ နတ္သုဓာ စားေသာက္ခြင့္ရသလို ဘံုဗိမာန္ႏွင့္ တင့္တယ္စြာေနၾကရသည္ ။ အခ်ဳိ႕ေသာ ဘီလူးမ်ားကား လူမ်ား ပူေဇာ္ပသသည္မ်ား စားေသာက္ခြင္႔ရၾက၏။ အခ်ဳိ႕ကား ကၽြႏု္ပ္တို႕ လူသားမ်ားကဲ့သို႕ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ၿခင္းရွိေလသည္။ ထို႕အတြက္ေၾကာင့္လည္း ပရေလာကသားမ်ားသည္ အစာအလို႕ငွာ ရွာၾကံရေတာ့သည္။ ဤတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႕ လူဘံု၌ ဖုတ္ဝင္သည္ဆိုေသာ ပရ ေလာကသား၏ အစာအလို႕ငွာ လူသား၏ ခႏၶာကိုယ္အား ပူးဝင္၍ ေႏွာက္ယွက္သည္ကို တခါတရံ၌ ၾကံဳေတြ႕ရေလသည္။
အခန္း(၂)
ကၽြႏု္ပ္သည္ သံုးဆယ္ဆည္ စီမံကိန္း၌ အေနၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် ရြာခံလူမ်ားႏွင့္ ခင္မင္လာေတာ့သည္။ ထိုလူမ်ားထဲမွ ရြာသူၾကီးၿဖစ္သူ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ခန္႕ကိုၿမင့္ေအးဆိုသူႏွင့္ ရင္းႏွီးလာေတာ့သည္။ သူသည္ ၿမန္မာတိုင္းရင္းေဆး ဆရာလည္းၿဖစ္ေလသည္။ ထိုအရပ္၌ ဆရာဝန္ ထိုင္ေသာ ေဆးခန္းမရွိေလေသာေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ရြာမ်ားကလည္း သူကိုပင္ အားကိုးအားထား ၿပဳၾကရေလသည္။ထိုေဒသ သည္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အလွမ္းမေဝးေသာ္လည္း လမ္းပန္းဆက္သြယ္ ေရး ခက္ခဲေသာေၾကာင့္ က်န္းမာေရးမူဳးဆိုသူမ်ားပင္ လႏွင့္ခ်ီၿပီးၾကာမွ ထိုေနရာသို႕ ေရာက္လာတတ္ၾက သည္။
ေတာ္သလင္းေန ပုစြန္ေသ ဆိုသည့္အတိုင္း ပူၿပင္းလွေသာ ေနေရာင္သည္ အတားအဆီးအရိပ္ အာဝါႆ မဲ့ေနေသာ ကြင္းၿပင္က်ယ္ေပၚတြင္ ၿဖာက်ေနသည္။ ေနေရာင္တိုက္ရိုက္ထိေသာ ေၿမၾကီး မွလည္း ပူေလာင္ေသာ အခိုးအေငြ႕မ်ားသည္ တရိပ္ရိပ္ထိုးထြက္ေနေလသည္။ ထိုမွ်အေပၚကပူ ေအာက္မွလည္းပူေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္မွာ ထိုအပူမ်ားအား မမူႏိုင္ဘဲ ငွားရမ္းထားေသာ စက္ယႏၱာရားမ်ား အလုပ္ မခိုကပ္ေစရန္ လိုက္လံၾကည့္ရူ႕ေနရသည္။ ထိုသို႕လိုက္လံစစ္ေဆးၿပီး ကၽြႏု္ပ္လည္း ရုံးဘက္သို႕ ၿပန္လာ၍ ခဏအေမာေၿဖေနစဥ္ ေရဒီယို စက္အတြင္းမွ ေခၚသံထြက္ လာေလသည္။
“ကိုေဇာ္ထက္....ကိုေဇာ္ထက္”
“ေအး..ေၿပာဘာကိစၥလဲ”
“ကိုႏိုင္ဝင္းေမ့လဲေနလို႕ ”
ကၽြႏု္ပ္သည္ ဘာၿပန္ေၿပာရမွန္းမသိေအာင္ ၿဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္၏ သူငယ္ခ်င္းသည္ ေမ့လဲရသနည္း။ ကၽြႏု္ပ္လည္း သိခ်င္သည္အား ဆက္၍ေမးရေတာ့သည္။
“ ဘာၿဖစ္လို႕ေမ့လဲတာလဲ ဘယ္ေနရာမွာလဲ”
“ဘာၿဖစ္တာလဲေတာ့ မသိဘူးခင္ဗ်ာ။ ေနရာက မိုင္တိုင္ ေလးမွာ...”
“ေအး ေကာင္းၿပီ ငါအခုလာခဲ့မယ္”
ကၽြႏု္ပ္လည္း ရံုးတြင္ရွိေနေသာ လူမ်ားအား အက်ဳိးအေၾကာင္းေၿပာၿပကာ ထိုေနရာသို႕ အေၿပးသြားရေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္ထိုေနရာသို႕ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ႏုိင္ဝင္းသည္ သတိၿပန္ရေနၿပီ။
“ကဲ သူငယ္ခ်င္း ဘယ္လိုၿဖစ္တာလဲ”
“ငါ ဒီမက်ည္းပင္ေပၚက ၿပဳတ္က်တာ”
ကၽြႏု္ပ္သည္ ႏိုင္ဝင္း၏ အေၿဖၾကားရ ေသာအခါ အံၾသၿခင္းမ်ားစြာၿဖင့္ ၿပန္ေမးရေတာ့သည္။
“ဟင္.. ဘယ္လို ..အပင္ေပၚဘာတက္လုပ္တာလဲ”
“ငါ..မက်ည္းရြက္ႏု ေတြအပင္ေပၚမွာေတြ႕တာနဲ႕ ညစာမွာ သုတ္စားရေအာင္ဆိုၿပီး အပင္ေပၚတက္တာ
ငါလည္း ခြဆံုေရာက္ခါနီး ေအာက္ကတစ္ေယာက္ေယာက္က ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သလိုၿဖစ္ၿပီး ေအာက္ၿပဳတ္က်တာကြ”
“အမ္.. ဒါဆို မင္းကို ဘယ္သူဆြဲခ်တာလဲ”
“အဲဒီအခ်ိန္က ဘယ္သူမွ ငါ့အနားမွာ မရွိဘူး”
အပင္ေပၚတက္၍ မက်ည္းရြက္ခူးရန္ဆိုေသာ သူ၏ အေၿဖၾကားရေသာ္ ကၽြႏု္ပ္သည္ အေတာ္ပင္ စိတ္ထြက္မိေလသည္။ သူ၏တာဝန္မွာ စက္မ်ားအား ၾကီးၾကပ္ရန္ႏွင့္ ေရလႊတ္ေၿမာင္း၏ ေနရာမလြဲေစရန္ စစ္ေဆးဖို႕ၿဖစ္ေလသည္။ သူ႕အား ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆန္ရင္းနာနာဖြတ္ရန္ သာရွိေတာ့သည္။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္လည္း သူ႕အားဆူပူ အၿပစ္တင္မည္ဟု စဥ္းစားမိေတာ့သည္။
“ဟာ..ေဟ့ေကာင္ မင္းအပိုေတြ ေရွာက္ေၿပာမေနနဲ႕ ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္ၾကီး မင္းကို ဘယ္သရဲ
ကလာေၿခာက္မွာလဲ မင္းေၿပာေတာ့ သရဲမယံုဘူးဆို”
“ေအးဟုတ္တယ္.. မယံုလို႕လဲ ဒီအပင္ေပၚတက္ရဲတာေပါ့”
ႏိုင္ဝင္း၏ အေၿဖအား ၾကားရေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္၏စိတ္သည္ ဇေဝဇဝါ ၿဖစ္သြားရေလေတာ့သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုမက်ည္းပင္၌ အလြန္ဆန္းၾကယ္ေသာ အၿဖစ္အပ်က္မ်ား ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့ဘူးသည္ဟု တဆင့္စကားၿဖင့္ ၾကားဘူးေသာေၾကာင့္ပင္ ၿဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႕ လုပ္ငန္းခြင္သို႕ စေရာက္ၿပီး လုပ္ငန္းစတင္ ခ်ိန္၌ ကၽြႏု္ပ္၏မ်က္ေစ့ ဆံပင္ေမႊးဆူးေစေသာ အရာသည္ကား ထိုမက်ည္းပင္တည္း။
ကၽြႏု္ပ္လည္း ေဘးနားတြင္ရပ္ေနေသာ စက္အဖြဲ႕မွ အလုပ္သမားမ်ား၏ အကူအညီႏွင့္ ႏုိင္ဝင္းအား ရံုးသို႕ၿပန္ပို႕ရေတာ့သည္။ ႏိုင္ဝင္းလည္းသစ္ပင္ေပၚမွ ၿပဳတ္က်ၿပီး ေၿခေထာက္ေခါက္သြားေသာေၾကာင့္ လူတြဲ၍ ၿပန္ပို႕ရေလသည္။
အခန္း(၃)
ကၽြႏု္ပ္တို႕ ေၿမၾကီးတူးေသာ လုပ္ငန္းသည္ ပြင့္လင္းရာသီေရာက္မွ လုပ္ကိုင္ရေသာ လုပ္ငန္း အမ်ဳိးအစားၿဖစ္ေလသည္။ မိုးဦးက်ေရာက္၍ မိုးစရြာသည္ႏွင့္ လုပ္ငန္းအားရပ္ဆိုင္းရေတာ့သည္။ ထို႕အတြက္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က ဆည္ေၿမာင္းဌာနက တူးထားၿပီး ရပ္ဆိုင္းထားေသာ ေနရာမွ စတင္ကာ ကၽြႏု္ပ္တို႕ ကုမၸဏီမွ ဆက္လက္ၿပီး တူးရေတာ့သည္။ အစိုးရ စီမံကိန္းၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ညိႇဳးညႊန္ရာ ေရၿဖစ္ဆိုသကဲ့သို႕ သူတို႕၏ ဆြဲထားေသာ plan အတြင္း မလြတ္ကင္းေသာ အေဆာက္အဦး ၊ လယ္၊ ယာမ်ားအား ၿပည္သူပိုင္သိမ္းေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႕ လူသားမ်ားသည္ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးႏွင့္ ၾကံဳေသာအခါ အားမသန္၍ မာန္ေလ်ာ့ၾကရစၿမဲပင္တည္း။ ထိုေၾကာင့္လည္း အစိုးရစီမံကိန္းၿဖစ္ေသာ သံုးဆယ္ဆည္၏ လက္ဝဲေရလႊတ္ေၿမာင္း၏ ရုပ္လံုးသည္ကား လယ္ၿပင္တြင္ ဆင္သြားေနသကဲ့သို႕ လယ္ကြင္းမ်ား အားၿဖတ္ကာ ထင္းထင္းၾကီးေပၚလာေတာ့သည္။ မလြတ္ကင္းေသာ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားအား ခုတ္ခြင့္ကို စီမံကိန္းမွ ခြင့္ၿပဳထားေလသည္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရထားေသာ သစ္ခုတ္ခြင့္ ပါမစ္ ရထားသူမ်ား လည္း သေဘာေစတနာေကာင္း အလြန္ထားၾကသည္ကို ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳရေလသည္။ ဆည္၏ဧရိယာ အတြင္း ဝင္ေရာက္ေနေသာ မလြတ္ကင္းေသာ ေတာသစ္႐ိုင္းမ်ားသာ ခုတ္ယူသယ္ေဆာင္ ၾကသည္ မဟုတ္ေပ။ ပဲခူးရိုးမအတြင္းမွ ကၽြန္းပင္မ်ားအား ေနာင္လာေနာင္သား မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ား ပင္ပန္းမွာစိုးေသာ ေစတနာ ေၾကာင့္ထင္၏ တန္ေပါင္းမ်ားစြာကို ခုတ္ယူသယ္ေဆာင္ သြားၾကေလသည္။
ဤသို႕ ခုတ္ယူၾကေသာ္လည္း ထိုမက်ည္းပင္သည္ကား တာေဘာင္ေပၚတြင္ ခန္႕ခန္႕ၾကီး ရွိေနေလသည္။ မက်ည္းပင္သည္ လံုးပတ္ သံုးေပခန္႕ရွိၿပီး ေဝဆာေသာ အကိုင္းအခက္မ်ား မရွိေပ။ တာေဘာင္၏အထက္ေၿမၿပင္မွ ငါးေပခန္႕တြင္ ပင္စည္သည္ခြဆံုၿဖစ္ကာ ႏွစ္ခြခြဲထြက္ေနသည္။ ခြဲထြက္ လာေသာကိုင္းႏွစ္ခုသည္လည္း အလြန္ဆံုးဆယ္ေပခန္႕ ၿမင့္ေလသည္။ သို႕အတြက္ မက်ည္းပင္ၾကီးအားၾကည့္ရသည္မွာ တာေဘာင္ေပၚတြင္ ေလာက္ေလးခြအၾကီးၾကီးအား ေထာင္ထားသည္ႏွင့္ တူေတာ့သည္။ တာေဘာင္သည္ကား ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ေရလႊတ္ေၿမာင္းအား ၿပဳၿပင္ထိန္းသိမ္းရာတြင္ ကားလမ္းအၿဖစ္ အသံုးၿပဳႏိုင္ရန္ တည္ေဆာက္ထားၿခင္းၿဖစ္သည္ကို ကၽြႏု္ပ္သည္ ေကာင္းစြာသိေလသည္။ ထိုအတြက္ ကၽြႏု္ပ္သည္ အဆိုပါ မက်ည္းပင္အား မခုတ္ပဲ တာေဘာင္ေပၚတြင္ မည္သည့္ေၾကာင့္ ခ်န္ထားရသနည္းကို အလြန္ပင္သိခ်င္လ်ေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ဆည္ေၿမာင္းဌာနမွ ကၽြႏု္ပ္တို႕ အဖြဲ႕ဆီသို႕ လာေရာက္ေလ့ရွိေသာ အငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာမ်ားအား ေမးၿမန္းစံုစမ္း ရေတာ့ သည္။ သူတို႕ေၿပာၿပသည္ကား ဤသို႕တည္း။
သစ္ပင္အား ခုတ္လွဲၿခင္းဆိုသည္မွာ ဆည္ေၿမာင္းဝန္ထမ္းမ်ား အဖို႕ကား ခက္ခဲေသာ အလုပ္မဟုတ္ေပ။ တစ္ေန႕ေသာ မနက္ခင္းတြင္ ထိုမက်ည္းပင္အား ဖယ္ရွားရန္အတြက္ ေၿမတူးစက္ ေမာင္းေသာ ကိုဖိုးေအာင္သည္ (Excavator ေခၚ Backhoe)ဟုေခၚေသာ ေၿမတူးစက္ ၿဖင့္အၿမင့္တြင္ရွိေသာ အကိုင္းအခက္မ်ားအား လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ရိုက္ခ်ေလသည္။ သူသည္အနည္းငယ္ေသာ ယမကာအားလည္း ေဆးၿဖစ္ဝါးၿဖစ္ဟုဆိုကာ အိပ္ရာထမ်က္ႏွာသစ္ ၿပီးကတည္းက မွီဝဲထားေသး၏။ ကိုင္းဖ်ား ကိုင္းနားမ်ား ေၿမခ၍ အပင္သည္ အေပၚပိုင္း႐ွင္းသြားေသာအခါ ခြဲထြက္ေနေသာ ပင္စည္ကိုင္းၾကီးအား ခ်ဳိးခ်ရန္ အတြက္ စက္၏ခြက္အား ေလထဲသို႕ေၿမႇာက္ကာ ခြက္မွအစြယ္ၿဖင့္ ထိုးကာ ပင္စည္မွ ခြဲထြက္ေသာ ကိုင္းၾကီးအား ေၿဖးေၿဖးၿခင္းဖဲ့ခ် ေနေလသည္။ စက္ၿဖင့္ ခ်ဳိးခ်၍ ရႏိုင္မည္ထင္ေသာအခါ စက္အားသစ္ကိုင္း၏ က်ဳိးၾကမည့္အႏၱရာယ္မွ လြတ္မည့္ဘက္သို႕ ေရြ႕လိုက္ေလသည္။ထို႕ေနာက္ သူသည္ သစ္ကိုင္းအား ခ်ဳိးခ်ရန္ ခြက္အား ေလထဲသို႕ေၿမႇာက္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ စက္ကား တုတ္တုတ္မလူပ္ေတာ့ေပ။
သူသည္ စက္အားထိန္းခ်ဳပ္သည့္ Joystick အား လူပ္ၾကည့္ၿပန္သည္ စက္ကား မည္သည့္ Function မွ လုပ္မရေတာ့ေပ။ စက္၏အင္ဂ်င္ကေတာ့ ပံုမွန္ပင္ခုတ္ေမာင္းေနသည္။ ကိုဖိုးေအာင္သည္ စက္၏ Hydraulic စနစ္ပ်က္ၿပီဟု ထင္မွတ္ကာ စစ္ေဆးရန္အတြက္ စက္ေပၚမွေအာက္သို႕ ဆင္းလိုက္ေတာ့သည္။ စက္၏အေနာက္ဘက္သို႕ ေလွ်ာက္လာကာ အင္ဂ်င္ခန္းအား စစ္ေဆးၾကည့္ ေလသည္။ Hydraulic ဆီမ်ား ယိုက်ေနလိမ့္မည္ အထင္ႏွင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ူ႕ေသာ္လည္း မည္သည့္ဆီ မွမေတြ႕ရေပ။ သူသည္ စက္၏အေရွ႕ဘက္သို႕ ၿပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး Arm ဟုေခၚေသာ စက္၏လက္တံအား စစ္ေဆးရန္ ေမာ့ၾကည့္ လိုက္ေလသည္ ။ သူေတြ႕လိုက္သည္ကား လူ၏အသြင္သဏၭာန္အတိုင္း တူေသာ မဲမဲအရိပ္ၾကီးတစ္ခုသည္ ခါးေထာက္၍ Arm ေပၚတြင္ ရပ္ေနေလသည္။ သူသည္သူ၏ မ်က္လံုးအား လက္ႏွင့္ ပြတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေမာ့ၾကည့္ၿပန္သည္ ။ သူသည္ သူကိုယ္သူ မယံုႏိုင္ေအာင္ ၿဖစ္ရေလေတာ့သည္။ မဲမဲအရိပ္ၾကီး ကလည္းခါးေထာက္ကာ ရပ္ေနေသာ ပံုသဏၭာန္မွ လူပ္ရွားလာၿပီး သစ္ပင္အား လက္ညိႇဳးညႊန္ၿပေတာ့သည္။ ကိုဖိုးေအာင္လည္း အိပ္ေမြ႕ခ်ထား ခံရသူကဲ့သို႕ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည္႕ေနရာမွ သတိဝင္လာၿပီး ေအာ္ေလေတာ့သည္။
“အား...သရဲ..သရဲ”
ကိုဖိုးေအာင္စက္၏ ေဘးနားမလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနေသာ (Bulldozer )ေၿမထိုးစက္ေမာင္းသူ ဦးဘခ်စ္သည္ ေကာင္းစြာၾကားရေလသည္။ ဦးဘခ်စ္၏ စိတ္ထဲတြင္ကား ထိုသေကာင့္သား ဖိုးေအာင္ မူး႐ူးၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနသည္ဟု ထင္ေနေလသည္။ သူတို႕၏ေဘးရွိ ေတာစပ္နားတြင္ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကေသာ အငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာမ်ားၿဖစ္သည့္ ကိုမင္းေအာင္ႏွင့္ ေမာင္စိုးမိုးတို႕ ႏွစ္ဦးလည္း ကိုဖိုးေအာင္ ေအာ္သံေၾကာင့္ သူ႕ထံသို႕ အၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့သည္။ သူတို႕ၾကည့္ေနစဥ္ မွာပင္ မက်ည္းပင္ဆီမွ က်ယ္လွေသာ သစ္ကိုင္းက်ဳိးသံသည္ ထြက္လာေတာ့သည္။
“ကၽြတ္... ကၽြတ္...ကၽြတ္..ဝုန္း..”
ဆယ္ငါးေပခန္႕ အရွည္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းၾကီးသည္ ပင္စည္မွ က်ဳိးကာ ေအာက္တြင္ရွိေသာ စက္ေပၚသို႕ ပိေတာ့သည္။ သစ္ကိုင္း၏ ကိုင္းဖ်ားတစ္ခုကလည္း လွည့္ေၿပးရန္ၿပင္ေနေသာ ကိုဖိုးေအာင္အား အမိအရ မိတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။ ေၿမတူးစက္၏ (cabin) ယာဥ္ေမာင္းခန္းရွိ မွန္မ်ားလည္း ကြဲေၾကကာ အမိုးသည္လည္း တြန္႕လိမ္ကာ ၿပားသြားေတာ့သည္။ ဆူညံေသာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားၿဖင့္ အနားတြင္ရွိေသာ စက္သမားမ်ားလည္း ထိုေနရာသို႕ အေၿပးလာၾကေတာ့သည္။ ကိုဖိုးေအာင္ကား ေလာကၾကီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ၿပတ္ကာ သစ္ကိုင္းမ်ားေအာက္တြင္ ေသြးသံရဲရဲၿဖင့္ ေမ့ေမ်ာေနေလသည္။ ထို႕ေနာက္သူ႕အား ေၿမၾကီးတင္ေသာ ကားၿဖင့္သယ္ေဆာင္ကာ ဆယ့္ေလးမိုင္ခန္႕ ေဝးေသာ သာယာဝတီၿမိဳ႕ရွိ ေဆးရံုသို႕တင္လိုက္ၾကေတာ့သည္။ က်န္ခဲ့ၾကေသာ လူမ်ားသည္ ကိုဖိုးေအာင္အား သနားသူမ်ားရွိၾကသလို အၿပစ္တင္သူမ်ားလည္း ရွိေလသည္။ က်ဳိးက်မည့္ သစ္ကိုင္းၾကီးေအာက္ သို႕အဘယ္ေၾကာင့္ အသိၫာဏ္မဲ့စြာ သြားေနရသနည္း ဟု တစ္ခ်ဳိ႕က အၿပစ္တင္ၾကေလသည္။ဤသို႕ၿဖင့္ မနက္ပိုင္းအလုပ္ခ်ိန္သည္ သက္ၿပင္းခ်သံမ်ား ၊ အၿပစ္တင္သံမ်ားၿဖင့္ ကုန္းဆံုးသြားေတာ့သည္။ ထိုကိုဖိုးေအာင္၏ သတင္းလည္း ထိုေနရာႏွင့္ အနီးဆံုးရြာမ်ားသို႕ ၿပန္႕သြားေတာ့သည္။
ေန႕လယ္စာထမင္းစား နားၿပီးေနာက္အလုပ္ၿပန္စသည္ႏွင့္ ကိုဖိုးေအာင္၏စက္အား ထိုေနရာမွ ဖယ္ရွားၾကေလသည္။ ထို႕ေနာက္ တၿခားစက္တစ္စီးလည္း ကိုဖိုးေအာင္ေနရာအား အစားထိုးဝင္ေရာက္ ၿပီး မက်ည္းပင္အားလွဲရန္ ၾကိဳးစားေတာ့သည္။ ထိုသူလည္း ကိုဖိုးေအာင္နည္းအတိုင္းပင္ ခြဲထြက္ေနေသာ ပင္စည္ကိုင္းအား ခ်ဳိးခ်ေလသည္။ ထိုသူသည္ သစ္ကိုင္းမ်ားအားအဆင္ေၿပ ေခ်ာေမာစြာ ခ်ဳိးခ်ၿပီးေနာက္ သစ္ပင္၏ေအာက္ေၿခ ေၿမၾကီးမ်ားအား ဖယ္ထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မက်ည္းပင္၏ အၿမစ္မ်ားအား ၿမင္ေနရၿပီး အပင္သည္ အၿမစ္မွ ကၽြတ္ကာ လဲၿပိဳရန္ အဆင္သင့္ၿဖစ္ေနေတာ့သည္။
ထို႕ေနာက္ Bulldozer ေမာင္းေသာ ဦးဘခ်စ္အား ေခၚကာ သူ၏ Bulldozer ၿဖင့္ အပင္အား ထိုး၍ လွဲခ်ခိုင္းေတာ့သည္ ။ ဦးဘခ်စ္ သည္သူ၏ စက္မွ ေၿမသယ္သည့္ ေဂၚအား အပင္၏ အေၿခအားကပ္ကာ
ထိုးေတာ့သည္။ စက္၏ ေဂၚၿပားၾကီးသည္ အပင္အားထိသည္ ဆိုရံုႏွင့္ Dozer သည္စက္ရပ္သြားေတာ့ သည္။ သူသည္ စက္အားၿပန္ႏူိးကာ သစ္ပင္အား အၿမစ္မ်ားမွ မ၍ လွဲခ်ရန္ ၾကိဳးစားၿပန္သည္ ။ ဤအၾကိမ္တြင္လည္း စက္သည္ ထိုးရပ္သြားၿပန္သည္။ ဤသို႕ပင္ စက္ႏူိးလိုက္ သစ္ပင္ႏွင့္ ေဂၚထိရင္စက္ရပ္သြားလိုက္ၿဖင့္ ငါးၾကိမ္ေၿမာက္ၿဖစ္ၿပီးေသာ္ ဦးဘခ်စ္သည္ ေခၽြးစီးမ်ားၿပန္လာေတာ့သည္။သူသည္ သူ၏စက္အားစက္သတ္ကာ သူတို႕၏ယႏၱရားအဖြဲ႕မွ အရာရွိအား အေၾကာင္းၾကားလိုက္ ေတာ့သည္။ မၾကာေသာ အခ်ိန္အတြင္းမွပင္ စီမံကိန္းမွ တာဝန္ခံ အရာရွိမ်ား ေရာက္လာၿပီး ထိုမက်ည္းပင္အား အမိန္႕စာၿပန္ေလသည္။ မင္းမိန္႕ၿဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေသာ လုပ္ငန္းၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ မၿမင္ရေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ား႐ွိက ဖယ္ရွားရန္ မင္းမိန္႕ထုတ္ေလသည္။
ကိုယ္ရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္အား အခ်ိန္မေရြး ဖ်က္ဆီးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အခြင့္အာဏာရွိေသာ တိုင္းၿပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ရွင္ဘုရင္အား ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးတြင္ ထည့္သြင္းထားေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တိုင္းၿပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူသည္ ရန္သူပင္တည္း။ မက်ည္းပင္အား အမိန္႕စာၿပန္ၿပီးေနာက္ ဦးဘခ်စ္အား စက္ၿဖင့္ ထိုးခိုင္းေတာ့သည္။ ဦးဘခ်စ္လည္း စက္အားႏူိးကာ အပင္အား အၿမစ္မွလွန္ရန္ ေပၚေနေသာ အၿမစ္မ်ား၏ေအာက္မွ ေဂၚၿပားအားထိုးထည့္ကာ မေလသည္။
အၿမင္တြင္ အၿမစ္မ်ားေပၚကာ လဲမေယာင္ၿဖစ္ေနေသာ မက်ည္းပင္သည္ အနည္းငယ္ေတာင္ မလူပ္ေပ။ ေဘးခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ၾကည့္ေနေသာ အရာရွိလည္း အပင္မလူပ္သည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ စိတ္ဆိုးၿပီး ဦးဘခ်စ္ ႏွင့္ မက်ည္းပင္အား ဆဲဆိုၿပီးေနာက္ ညြန္ၾကားခ်က္ေပးေတာ့သည္။
“ေဟ့ ဘခ်စ္ စက္ကိုေနာက္ၿပန္ဆုတ္လိုက္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေဂၚကို အေပၚကိုေၿမႇာက္ၿပီး အရွိန္နဲ႕အေပၚဘက္ကို ဝင္တိုက္... ၾကားလားေၿပာတာ”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ ”
ဦးဘခ်စ္လည္း သူ႕ဆရာေၿပာသည့္ အတိုင္းလုပ္ေလေတာ့သည္။ စက္ၿဖင့္ ေၿပးေဆာင့္ ေသာအရွိန္ေၾကာင့္ အပင္သည္ယိုင္သြားေတာ့သည္။ ဦးဘခ်စ္လည္းစက္အား အနည္းငယ္ေနာက္ၿပန္ဆုတ္ ကာေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္၍ေၿပးေစာင့္ၿပန္သည္။ သစ္ပင္ၾကီးလည္း ယိုင္လာေတာ့သည္ ။ ဦးဘခ်စ္လည္း သူေၿမႇာက္ထားေသာ ေဂၚၿပားအား ေအာက္သို႕ ၿပန္ခ်ကာ မက်ည္းပင္ၾကီးအား အၿမစ္မွ ထိုး၍ ဆြဲလွန္လိုက္ေတာ့သည္။
“ေဝါ...ေဝါ..ဝုန္း”
“ေဟး.. ေဟး”
က်ယ္ေလာင္ေသာ ေတာၿပိဳသံၾကီးထြက္လာၿပီးေနာက္ မက်ည္းပင္ၾကီးသည္ ေၿမသို႕ ဘံုးဘံုးလဲေတာ့သည္။
ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ လူမ်ားလည္း ေအာ္ဟစ္ၾကေလသည္။ အနီးဆံုးရြာမွ လူမ်ားလည္း ဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကေလသည္။ မက်ည္းပင္သည္ Bulldozer၏ ေအာက္တြင္ ပိေနေလသည္။ ဝိုင္းၾကည့္ေနေသာ စက္သမားမ်ား ၊ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား ၊ အရာရွိမ်ားလည္း မိူရေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကဲ့သို႕ ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့သည္။တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္လည္း ေအာ္ဟစ္ရင္း အူၿမဴးေနၾကသည္။ အရာရွိမွ ေန၍ ဦးဘခ်စ္ရွိေနေသာ စက္ဆီသို႕ ညႊန္ၾကားရန္ ေလွ်ာက္သြားေလေတာ့သည္။ သူ၏ေဘးမွလည္း အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ခ်ဳိ႕ကပ္လိုက္ သြားၾကသည္။ စက္နားေရာက္ေသာ္ ဦးဘခ်စ္အားၾကည့္လိုက္ရာ Cabin ခန္းအတြင္း ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်ေနသည္ကို ေတြ႕ရေတာ့သည္။
“ဦးဘခ်စ္... ဦးဘခ်စ္”
ဟုဝိုင္းေခၚၾကေသာ္လည္း မထူးေသာေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္သည္ စက္ေပၚသို႕ တက္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနေသာ ဦးဘခ်စ္၏ ေခါင္းအားဆြဲထူလိုက္ေတာ့သည္။
“အား.. ေအာင္မေလးဗ်”
ထိုသူလည္း ေအာ္ဟစ္ၿပီး စက္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းေလေတာ့သည္။
“ေဟ့ ဘာၿဖစ္လို႕လဲ”
“အား.. ခင္ဗ်ားတို႕ပဲ တက္ၾကည့္ပါေတာ့ဗ်ာ”
က်န္ရွိေနေသာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ား စက္ေပၚသို႕ အတူတက္ၾကည့္ရာ ဦးဘခ်စ္သည္ ၿပဴးထြက္ေနေသာမ်က္လံုးမ်ား ၿဖင့္ လွ်ာသည္အၿပင္သို႕ တန္းလန္းထြက္ကာ သူတို႕အားၾကည့္ေန သကဲ့သို႕ရွိေတာ့သည္။ စက္ေပၚတက္လာေသာ သူမ်ားလည္း ဦးဘခ်စ္မ်က္ႏွာအား ေတြ႕႐ုံၿဖင့္ပင္ တြန္႕ဆုတ္သြားေတာ့သည္။
ဆက္ပါအံုးမည္.........
5 comments:
ဖတ္ရင္းနဲ႔ အဆံုးသတ္နားေရာက္မွ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းမွန္း သိရေတာ့တယ္။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ မနက္မွ ဖတ္ပါတယ္။ ပထမဆံုး စာေၾကာင္းေတြ ဖတ္ေတာ့ ပံုမွန္ပဲထင္လို႔ဗ်။
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အေစာင့္အေရွာက္ေတြနဲ႔ တိုးရင္ မလြယ္ဘူးေနာ္။
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူလည္း ရန္သူပဲ ဆိုတာေတာ့ သေဘာက်တယ္ း)
သိပ္မၾကာခင္ေတာ့ ေနာက္ အပိုင္းေလး ဆက္ပါအံုးေနာ္။
အမေလး
ၾကက္သီးထတယ္
ဒီလိုအျဖစ္ေတြ တကယ္ရွိတယ္ဆိုတာ ယံုတယ္.. ဒါေပမဲ႕ ဖတ္ရင္းေတာ႕ ၾကက္သီးထတာ အမွန္ဘဲ။
ဆက္ရန္ကို အျမန္ဆံုးတင္ေပးပါ။ ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္
စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းတယ္
မယံုလို႕မရတဲ႕ ဒီအျဖစ္ေတြက ထူးဆန္းသလို စိတ္၀င္စားဖို႕ ေၾကာက္ဖို႕လဲ ေကာင္းတယ္
ဆက္ရန္ကို ဖတ္ခ်င္ပါေသးတယ္
လာလည္သြားပါတယ္။ topic ေတြအားလံုးက စိတ္၀င္စားစရာေတြခ်ည္းဘဲ။ ပရေလာက အေၾကာင္းေတြမ်ားမ်ားေရးေနာ္.. ဒါမ်ိဳးဆိုသိပ္စိတ္၀င္စားတာ..မၾကာမၾကာလာလည္ႏိုင္ေအာင္ bookmark လုပ္လိုက္ျပီ။
ခင္မင္စြာ
ေရႊသီရိေခတ္
Post a Comment