အေပးအယူ (၂)

                                                 အခန္း(၄)
        စက္ေပၚေရာက္ေနေသာ  လူမ်ားလည္းေၾကာက္လန္႕ေသာ ေဝခြဲမရသည့္  အၾကည့္မ်ားၿဖင့္  ဦးဘ ခ်စ္အား ၾကည့္ေနၾကေတာ့သည္ ။ အနီးအနားမွ လူမ်ားလည္း  စူးစမ္းလိုေသာသေဘာၿဖင့္  ဝိုင္းအံုလာၾက ေလသည္။ စက္ေပၚမွလူမ်ားလည္း  ေၾကာက္လန္႕ေနၾကေသာ္လည္း ဦးဘခ်စ္အား Cabin ထဲမွထုတ္ ကာ   ေၿမၾကီးေပၚသို႕ခ်ီခ်ၾကေလသည္။  အေစာပိုင္းက အမိန္႕စာၿပန္ခဲ့ေသာ အရာရွိၾကီး၏မ်က္ႏွာ သည္ လည္း  လငပုတ္ဖမ္းထားသကဲ့သို႕ ရွိေတာ့သည္။  မ်က္လံုးေတြၿပဴးၿပီး လွ်ာထြက္ကာ သြားရည္မ်ား လည္း က်ေနေသာ ဦးဘခ်စ္အား ဝိုင္းအံုၿပီး ၾကည့္ေနသူမ်ားသည္ ထင္ေၾကး အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးၾကေတာ့သည္။

            ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ  စက္ယႏၱရားအဖြဲ႕မွ ဝန္ထမ္းမ်ားလည္း  ဦးဘခ်စ္အား  စကားေမးရရန္ ဝိုင္းဝန္းၿပဳစုၾကေလသည္။ ေခၽြးေစးမ်ားၿဖင့္  ရြဲနစ္ေနေသာ ဦးဘခ်စ္အား ေခၽြးသုတ္ေပးၾကေလသည္။  ထိုအခါ ဦးဘခ်စ္၏  လည္ပင္းတြင္ ကန္႕လန္႕ၿဖတ္ အနီေရာင္အစင္းေၾကာင္းမ်ားကို  ေတြ႕ရေလသည္။ အတန္ငယ္ၾကာေသာ္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၿဖစ္ကာ  စကားေမးမရေသာ  ဦးဘခ်စ္အား ဝိုင္း၍ၿပဳစုေပး မူေၾကာင့္  အနည္းငယ္လူပ္ရွားလာေလသည္။   ထို႕ေနာက္ ထြက္ေနေသာ လွ်ာကိုလည္းၿပန္သိမ္း ႏိုင္လာ ၿပီး  မပီမသေသာ  ေလသံၿဖင့္ စကားလံုးအနည္းငယ္အား ခပ္တိုးတိုး ေရရြတ္ေနေလေတာ့သည္။  ေဘးမွ လူမ်ား ဂရုစိုက္ၿပီးနားေထာင္ေသာအခါမွ သူေၿပာေသာစကားလံုးအား သိရေတာ့သည္။ ဦးဘခ်စ္ ႏူတ္ဖ်ား မွ ထြက္လာသည္ကား

“မည္းမည္းၾကီး.....မည္းမည္းၾကီး”
ဟူ၍ၿဖစ္ေလသည္။ ဦးဘခ်စ္လည္း  ထိုစကားလံုးကိုသာ  ထပ္ကာထပ္ကာ  ေရရြတ္ေနေလေတာ့သည္။

          လူအုပ္ၾကီး၏ ေဘးတြင္ရွိေနေသာ  အရာရွိလည္း  ဦးဘခ်စ္၏စကားသံၾကားရေသာအခါ  သူ၏ေဒါ သလည္း  ယမ္းပံုမီးက်ေတာ့သည္။ ေဘးတြင္ဝိုင္းအံုကာၾကည့္ေနေသာ ရြာသားမ်ားအား အေဝးသို႕သြား ရန္  ေမာင္းထုတ္ေတာ့သည္။

“ေဟ့  လူေတြ ခင္ဗ်ားတို႕နဲ႕  မဆိုင္တာကို  လာရူတ္မေနၾကနဲ႕ ။
ဒီအဖိုးၾကီး  ေလၿဖတ္တာကို  ခင္ဗ်ားတို႕  ေပါက္ကရေတြ  ေလွ်ာက္ေၿပာမေနနဲ႕။ ခပ္ေဝးေဝးသြားေနၾက။”

ယူနီေဖာင္းဝတ္သူ မွန္သမွ်အား  ေၾကာက္ေနရေသာ ရြာသားမ်ားလည္း အနည္းငယ္သာေဘးသို႕ ရွဲသြားၾကေလသည္။   အေဝးကိုေတာ့  ထြက္မသြားၾကေပ။  သူတို႕၏  ႏူတ္မွလည္း  ဒါေလၿဖတ္တာမ ဟုတ္ဘူး  နတ္ကိုင္တာဟု အခ်င္းခ်င္းေၿပာေနၾကေတာ့သည္။ အရာရွိလည္း  သူ၏ တပည့္မ်ားအား  ညႊန္ၾကား ခ်က္မ်ားေပး ေလေတာ့သည္။   သူ၏ အမိန္႕ေပးသံမ်ား ၿပီးဆံုးသြားေသာအခါ  ဝန္ထမ္းမ်ားက ဦးဘခ်စ္အား သူစီးလာေသာ   ေတာတြင္းလမ္းၾကမ္းေမာင္းႏိုင္သည့္   4WD ပစ္ကပ္ကားေပၚ ေၿပာင္းတင္ ၾကသည္။  ယာဥ္ေမာင္းလည္း ဦးဘခ်စ္အား ေဆးရံုသို႕ပို႕ရန္ကားအားေမာင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္  အရာရွိၾကီးသည္  ဦးဘခ်စ္၏စက္ၾကီးအား  ေနရာေရႊ႕ရန္ ေဘးတြင္ရွိေနေသာ  သူ႕၏တပည့္ မ်ားအား ခိုင္းေလေတာ့သည္။

         စက္ၾကီးေမာင္း တစ္ေယာက္လည္း  ဦးဘခ်စ္၏ စက္အားေနရာေရႊ႕ရန္  အေပၚသို႕တက္သြားေတာ့ သည္။  မလွမ္းမကမ္းတြင္  ဝိုင္းဝန္းကာၾကည့္ေနေသာ  ရြာသားမ်ားႏွင့္  ဆည္ေၿမာင္းဝန္ထမ္းမ်ား၏ အၾကည့္သည္လည္း  ထိုစက္ၾကီးဆီသို႕သာ  စုၿပံဳေနေတာ့သည္။ လဲက်ေနေသာ မက်ည္းပင္ၾကီးအား  အေပၚမွဖိကာရပ္ထားေသာ  စက္ၾကီးအားစက္ႏိူးလိုက္သည္ႏွင့္  လူမ်ားလည္း မီးအားေရေလာင္းကာ ၿငိမ္းလိုက္သကဲ့သို႕  ၿငိမ္သက္သြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႕၏စိတ္ထဲတြင္ ထိုစက္ၾကီးေမာင္းသမား  ဘာမ်ား ထပ္ၿဖစ္အံုးမွာလဲဆိုတာ   သိခ်င္ေနၾကသည္။  တဒီးဒီးေအာ္ေနေသာ ဘူဒိုဇာၾကီး၏ အင္ဂ်င္ စက္သံသာ  ထိုအနားတဝိုက္ ၾကားရေတာ့သည္။ စက္ၾကီးေမာင္းသမားလည္း   မက်ည္းပင္၏ ပင္စည္ ေပၚမွ စက္အားေရႊ႕ရန္အတြက္ သူ၏ေၿမသယ္သည့္  ခြက္အား ပင္စည္ေပၚသို႕ ဖိေထာက္ကာ စက္၏ အေရွ႕ပိုင္းအား မတင္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႕ေနာက္  စက္ၾကီး၏  ခ်ိန္ၾကိဳးမ်ား စတင္လူပ္ရွား လာေလ သည္။  မက်ည္းပင္၏အရင္းပိုင္းပင္စည္အား  ဖိမိထားသည့္အေပၚမွ ေၿမေပၚသို႕  ၿဖည္းညင္းစြာလိွမ့္ ဆင္းလိုက္သည္။  စက္ၾကီး၏  ခ်ိန္းၾကိဳးမ်ား ပြတ္တိုက္၍  ထြက္လာေသာ      “ က်ဳိးက်ဳိး  ကၽြတ္ကၽြတ္” အသံမ်ားကား  မေကာင္းဆိုးဝါးတစ္ေကာင္၏  မေက်နပ္၍  အံၾကိတ္သံလား ထင္ရေတာ့သည္။ စက္ၾကီးလည္း  ပင္စည္လံုးေပၚမွ ေၿမေပၚသို႕ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္  ကၽြတ္...ကၽြတ္...ကၽြတ္ႏွင့္  အိမ္ေၿမႇာင္စုတ္ထိုးသံကဲ့သို႕  အသံသည္တိုးညႇင္းစြာအပင္ၾကီးထံမွ ထြက္လာေလသည္။  စက္သမား လည္း ပင္စည္ေပၚတြင္ေထာက္ထားေသာ   ေၿမသယ္သည့္ခြက္အား  အေပၚသို႕ေၿမႇာက္ကာ  ဖယ္လိုက္ ေတာ့သည္။  ဘူဒိုဇာသည္  မက်ည္းပင္ၾကီးႏွင့္ လြတ္သြားသည္ဆိုရံုႏွင့္ အၿမစ္မ်ားကၽြတ္ထြက္ကာ တံုလံုး လဲေနေသာ  မက်ည္းပင္သည္  ေကာင္းစြာၾကားရေသာ  က်ဳိးက်ဳိး ကၽြတ္ကၽြတ္မည္သံမ်ား  ထြက္ေပၚလာ ၿပီး   တစံုတေယာက္က  အပင္အားအဖ်ားမွကိုင္ကာ  ဆြဲေထာင္ေနသကဲ့သို႕    အပင္သည္  အဖ်ားဘက္ မွ စတင္ကာေလထဲသို႕  ၾကြတက္လာေတာ့သည္။

          သစ္ကိုင္းအစို၏  ရုန္းကန္တတ္ေသာ  သဘာဝေၾကာင့္  ေကြးညြတ္ေနေသာ  အပိုင္းအား  ဖိႏွိပ္ ၿပီးလႊတ္လိုက္ပါက  ရုန္းကန္ၿပီးၿပန္ ၾကြတက္လာတတ္ေသာ္လည္း  ယခုမက်ည္းပင္ကား  ၾကည့္ေန ရင္းမွပင္  တၿဖည္းၿဖည္းေထာင္မတ္လာေတာ့သည္။ ဝိုင္းဝန္းကာၾကည့္ေနေသာ  ရြာခံလူမ်ားလည္း  ေမာင္းထုတ္စဥ္က  အေဝးသို႕မသြားၾကေသာ္လည္း  သစ္ပင္ၾကီးၾကြတက္လာသည္ႏွင့္  တိုင္ပင္မထား ၾကဘဲ အလ်ဳိလ်ဳိေဝးရာသို႕  ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။ တစ္ဦးႏွစ္ဦးေလာက္သာ  ဆက္ၿပီးၾကည့္ရန္ က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။  သစ္ပင္သည္လည္းတၿဖည္းၿဖည္းၾကြတက္လာေနဆဲပင္။  စက္သမားမ်ားလည္း  အေနာက္ကို  တၿဖည္းၿဖည္းဆုတ္သြားၾကေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ  တစ္စခန္းထလာသည္ကား  ဆိုဒ္တာဝန္ ခံ  အရာရွိပင္တည္း ။

“ ငါဒီအပင္ကို  ဒီေနရာမွာ မေတြ႕ခ်င္ဘူး ”ဟုဆိုလာေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္လည္း စက္သမားမ်ား အားလံုး  ထိုအပင္အား ဆက္ၿပီးလွဲရန္  ၿငင္းဆန္ၾကေတာ့သည္။ ထိုအတြက္ ယႏၱရားအဖြဲ႕၏ အင္ဂ်င္နီယာလည္း  ထိုစီမံကိန္းတာဝန္ခံအရာရွိၾကီးအား ရွင္းလင္းတင္ၿပေလေတာ့သည္။

“ ဆရာအယံုအၾကည္ မရွိဘူးဆိုရင္လည္း  ဆရာစီမံေပးပါ။ ဒီတရက္ထဲတင္  ကၽြန္ေတာ္လူႏွစ္ေယာက္  နစ္နာၿပီးေနၿပီ။  ကၽြန္ေတာ္အဖြဲ႕က ေနာက္ထပ္ဘယ္သူမွထပ္ၿပီး  ထိခိုက္မခံႏိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့  ဒီသစ္ပင္ကလည္း  ပံုမွန္မဟုတ္တာလည္း  ဆရာအၿမင္ပဲ ။ လဲွၿပီးသားအပင္ ၿပန္ေထာင္လာတာ  ဆရာအၿမင္ပဲေလ။ကၽြန္ေတာ္ေတာ့  ဒီအပင္ဖယ္ရွားတာကို  ရပ္ဆိုင္းထား ခ်င္ပါတယ္”

အရာရွိလည္း  သူ၏စကားအား သူ႕၏လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား  ၿငင္းဆန္ေသာေၾကာင့္  ေဒါသေတြပိုထြက္လာေတာ့သည္။ ဖိႏွိပ္သူလူတန္းစား၏အေတြးအေခၚကို  ေခါင္းထဲရိုက္သြင္း ခံထားရသူတို႕၏  ထံုးစံအတိုင္း တဘက္သို႕ အစြန္းထြက္ေသာ   စကားမ်ားေၿပာေတာ့သည္။

“ ဒါႏိုင္ငံေတာ္  စီမံကိန္းကြ  အမိန္႕ကိုဆန္႕က်င္ရင္  ဘာၿဖစ္မလဲဆိုတာ သိထားၾက။ ငါ့ကို ေရဘူးေပါက္တာ  လာမေၿပာနဲ႕ ေရပါလာတာပဲၿမင္ခ်င္တယ္။မင္းတို႕ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ထုေခ်လႊာေရးၿပီး အလုပ္ထြက္စာပါလာတင္ၾက ေဟ့အားလံုးငါေၿပာတာနားလည္ထားၾက”
  ဟုဆူပူၾကိမ္းေမာင္းကာ  ထိုေနရာမွ  ထြက္သြား ေတာ့သည္။ ထိုအရာရွိလွည့္ၿပန္သြားသည္ႏွင့္  စက္အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္လည္း  သူ႕လူမ်ားအား စက္မ်ားကိုစုရပ္တြင္ ၿပန္လည္ရပ္နားထားရန္ အမိန္႕ေပး လိုက္ၿပီး  တေန႕တာအလုပ္ခြင္အား ရပ္ဆိုင္းလိုက္ေတာ့သည္။ လက္ရွိအခ်ိန္ထိ မက်ည္းပင္ကား  ေလထဲတြင္ ေလးဆယ့္ငါးဒီဂရီခန္႕ ေစာင္းကာေထာင္ေနေတာ့သည္။  မၿမင္ႏိုင္ေသာ  အစြမ္းသတၱိ မ်ားရွိေနေသာ မက်ည္းပင္ၾကီးကား အံၾသစရာေကာင္းစြာ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း တည့္မတ္ေနေတာ့သည္။

             ေဆးရံုသို႕တင္လိုက္ေသာ  ဦးဘခ်စ္ကား  ထိုေန႕ညမွာပင္ ေလာကၾကီးအား ေက်ာခိုင္းသြား ေတာ့သည္။  သူေသဆံုးသြားေသာ္လည္း  သူ၏ဇာတ္လမ္းကား မၿပီးေသးပါ။ ေနာက္ဆက္တြဲ အေနၿဖင့္  သာယာဝတီၿမိဳ႕ေပၚမွ ရဲမ်ားသည္ ဆည္စီမံကိန္းသို႕ေရာက္လာၿပီး  လာေရာက္စံုစမ္းေလသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္  ဦးဘခ်စ္၏  လည္ပင္းအား  တစ္စံုတစ္ေယာက္က ညစ္ထားသကဲ့သို႕ လက္ရာမ်ား ထင္းထင္းၾကီး  ထင္က်န္  ေနေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ထိုအခါမွ ေရဘူးေပါက္တာမေၿပာနဲ႕  ေရပါတာပဲ လိုခ်င္ေသာ  ပုဂၢဳိလ္ၾကီးလည္း  သူ႕အားလာၿပီးအမူပတ္ေသာေၾကာင့္  မၿမင္ရေသာ  ပရေလာက သားအား  အၿပစ္ပံုခ်ၿပီး သူ၏ၾကံဳေတြ႕ရသည္မ်ားအား  ရွင္းၿပရေတာ့သည္။ ေဆးရံုတြင္  သစ္ကိုင္းပိ၍  ေဆးကုသခံေနကို ဖိုးေအာင္ကလည္း  သူမ်က္ၿမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္  မဲမဲပံုသဏၭာန္ ႏွင့္ အရိပ္ၾကီးအေၾကာင္း  ၿပန္ေၿပာၿပေလသည္။ လာေရာက္စံုစမ္းသူမ်ား လည္း  ထိုေဒသတြင္ ေတာမီးပမာ ပ်ံႏွံၿပီး နာမည္ၾကီး ေနေသာ  မက်ည္းပင္၏ ဇတ္လမ္းအား  ရြာခံမ်ားအား  ေမးၿမန္းစံုစမ္းၿပီး ၿပန္သြားၾက ေတာ့သည္။ အဆန္း ၾကယ္ဆံုးကား  ထိုမက်ည္းပင္သည္  ေနာက္တစ္ေန႕၌  မူလပံုစံအတိုင္း  ေၿမေပၚတြင္  တည့္မတ္ေန  ေတာ့သည္။ မက်ည္းပင္တြင္  ရွိေနေသာ မၿမင္ရသည့္  ပုဂၢဳိလ္ကား မင္းတို႕ရဲ႕ မင္းမိန္႕ဆိုတာေလာက္ ေတာ ့ ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္ဟု  ေလွာင္ေနသကဲ့သို႕ ရွိေတာ့သည္။

                                             အခန္း(၅)
               ကၽြႏု္ပ္တို႕လည္းလုပ္ငန္းစတင္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္က   ေၿမာင္းတူးရမည့္ေနရာမ်ားအား  အလံတိုင္  မ်ားစိုက္ကာ ေၿမေနရာ သတ္မွတ္ၿပီးေနာက္  အထက္ကေဖာ္ၿပခဲ့သည့္  မက်ည္းပင္ေအာက္၌ အနားယူ ေနၾကေလသည္။    ဆယ္ေပခန္႕ေၿမၾကီးမ်ား ဖံုးလႊမ္းထားေသာ  ပင္စည္ႏွင့္ တာေဘာင္၏ အလယ္ခန္႕ တြင္  ထီးထီးၾကီးရွိေနေသာ  မက်ည္းပင္ၾကီးသည္  အင္ဂ်င္နီယာမ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ပါက   ေထာ္ေလာ္ကန္႕ လန္႕ၿဖစ္ေနေတာ့သည္။  အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ထိုေရလႊတ္ေၿမာင္းအား  ၿပဳၿပင္  ထိမ္းသိမ္းရာတြင္  ထိုတာေဘာင္သည္  ကားလမ္းအၿဖစ္အသံုးၿပဳရမည့္  ပင္မလမ္းမၾကီး ၿဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ပင္တည္း။ သို႕ေသာ္လည္း ကၽြႏု္ပ္သည္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္မည္ဆိုေသာ  အမိန္႕အာဏာအား  ၿပန္ကာအံတုေသာ  ၿငိမ္ခံမေနသည့္ ထိုမက်ည္းပင္ၾကီးမွ  မၿမင္ရေသာသူအား  သေဘာက်ေလသည္။   ဘယ္အရာမဆို သည္းခံၿခင္းသည္  ေအာင္ၿမင္ၿခင္းဆိုေသာ္လည္း  တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ ကိစၥမ်ားသည္  ေခါင္းငံု ခံပါက  ခံမွန္းသိ၍ပိုဖိခံရတတ္ေလသည္။  ထို႕ေၾကာင့္လည္း  အေမာက္ေထာင္ၿပ ေသာ   မက်ည္းပင္ ၾကီးအား  ကၽြႏု္ပ္သည္ ၿပံဳးၿပီးသေဘာက်စြာၾကည့္ေနေလေတာ့သည္ ။ထို႕ေနာက္ ထိုအပင္ ေပၚအား  အလြယ္တကူတက္ႏိုင္ရန္  ေၿမၿပင္မွ ႏွစ္ေပခြဲခန္႕တြင္  ေၿခာက္လကၼသံတစ္ေခ်ာင္းအား တဝက္ခန္႕ ရိုက္သြင္းလိုက္၏။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပခန္႕တြင္လည္း  ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းအားရိုက္သြင္းလိုက္ေလေတာ့၏။

                                            အခန္း(၆)

                   ထိုရိုက္ထားခဲ့ေသာသံက  ကၽြႏု္ပ္၏သူငယ္ခ်င္းအား  ဒုကၡေပးခဲ့ၿခင္းပင္ၿဖစ္ေလသည္။ ႏုိင္ဝင္းသည္  ဆိုဒ္ထဲတြင္အလုပ္ခ်ိန္၌  ပူအိုက္သည္ဆိုေသာ  အေၾကာင္းၿပခ်က္ၿဖင့္  ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ရူးဖိနပ္အား မဝတ္ေပ။ ပုဆိုးဝတ္ကာေၿခညႇပ္ဖိနပ္စီးၿပီး  အလုပ္ထဲတြင္ ေနေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္လည္း သစ္ပင္ေပၚတက္ခ်ိန္တြင္  ပုဆိုးသည္  ကၽြႏု္ပ္ရိုက္သြင္းခဲ့ေသာ  သံႏွင့္ခ်ိတ္္မိကာ  ေအာက္သို႕ၿပဳတ္က် ၿခင္း ၿဖစ္ႏိုင္သည္ဟု  ကၽြႏု္ပ္လည္းေတြးမိေသာေၾကာင့္  သူ႕အားရွင္းၿပရေလသည္။ အားလံုးေသာ အဖြဲ႕သားမ်ားလည္း  ကၽြႏု္ပ္ရွင္းၿပသည္အား  နားေထာင္ၿပီး ၿဖစ္ႏိုင္ေၿခမ်ားေၾကာင္း  ေထာက္ခံၾက ေလသည္။ ႏုိင္ဝင္း၏  ေၿခေထာက္သည္ကား  ေရာင္ကိုင္းလာေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႕အဖြဲ႕တြင္လည္း  သာမန္အိမ္သံုးေဆးမ်ားသာ  ရွိေသာေၾကာင့္  သူ႕၏ေၿခေထာက္အား  ကုသရန္ခက္ေနေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႕အားလံုး ႏိုင္ဝင္းအား အာရံုစိုက္ေနေသာေၾကာင့္  ကိုၿမင့္ေအး ရံုးအတြင္းဝင္လာမွပင္  သူ႕အား ႏူတ္ဆက္ရေတာ့သည္ ။

“သူၾကီး ဘယ္ကလွည့္လာတာလဲဗ်  ထိုင္ပါအံုး”
ကၽြႏ္ုပ္လည္း  သူ႕အားႏူတ္ဆက္ၿပီး  ဧည့္ခံရန္အတြက္  ထမင္းခ်က္အေဒၚၾကီးအား  စီစဥ္ခိုင္းရေတာ့သည္။

“လမ္းၾကံဳလို႕ ဝင္လာတာပါ ။ခင္ဗ်ားတို႕ဘာၿဖစ္ေနၾကတာလဲ  ကၽြန္ေတာ္ဘာမ်ားကူညီေပးရမလဲ”
သူသည္ရိုးသားၿပီး  လူမူေရးစိတ္ဓါတ္ေကာင္းမြန္သူၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ အကူအညီေပးရန္ေမးေတာ့သည္။
ကၽြႏု္ပ္လည္း  အားနာေသာ္လည္း  ႏုိင္ဝင္းေၿခေထာက္အေၿခအေနအား  ေၿပာၿပရေတာ့သည္။သူသည္ ထိုင္ေနရာမွ  ထလာၿပီးႏိုင္ဝင္းေၿခေထာက္အား  ၾကည့္ေလသည္။

“ကဲ ေမာင္ႏုိင္ဝင္း  မင္းေၿခေထာက္ခ်က္ၿခင္း  ေကာင္းသြားေစရမယ္ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့အနာခံရမယ္။ မင္းခံႏိုင္ရည္ရွိမလား”
 သူသည္ႏုိင္ဝင္း၏ ေၿခေထာက္အား ေကာင္းရန္ကုသႏိုင္ပါသည္ဟု ေၿပာလာေလသည္။   ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း  ခြင့္ၿပဳေသာေၾကာင့္  ကၽြႏု္ပ္လည္း  ကိုၿမင့္ေအးအား ႏိုင္ဝင္းအား  ကုသေပးရန္ ေၿပာရေတာ့သည္။ ထိုေနာက္ ကိုၿမင့္ေအးသည္  ႏိုင္ဝင္း၏ ေၿခေထာက္အား ဆတ္ကနဲဆြဲဆန္႕လိုက္၏။ “ေဗ်ာက္”ကနဲေၿခေထာက္ဆီမွ  မည္သြားေလသည္။သူ၏ကၽြမ္းက်င္ေသာ ပညာအစြမ္းအားၿပလိုက္ရာ ႏိုင္ဝင္းမွာ  ခ်က္ၿခင္းထၿပီး  ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ႏွင့္   လမ္းေလွ်ာက္လာႏိုင္ေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႕လည္း ဝမ္းသာအားရၿဖင့္  ကိုၿမင့္ေအးအား ေက်းဇူးတင္စကားေၿပာရေတာ့သည္။

“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ  သူၾကီးရာ။ ႏုိ႕မဟုတ္ သူ႕ကိုရန္ကုန္ၿပန္ပို႕ရမွာ ဒါနဲ႕ ကိုၿမင့္ေအး  ဘယ္သြားမလို႕လဲ   အကို႕ခရီးေတာ့ဖင့္ေနၿပီ။ အားနာလိုက္တာဗ်ာ။”
 “ကၽြန္ေတာ္ ေဆးသြားကုၿပီးၿပန္လာတာပါ။ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲဗ်ာ အားနာဖို႕မလိုပါဘူး။”
“ဒါဆိုအေတာ္ပဲ  ဒီမွာထမင္းစားသြားၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးၿပန္ေပါ့ ။
  ဒါနဲ႕စကားမစပ္  ေဆးက ဘယ္မွာသြားကု တာလဲ ”
“ဆင္စခန္း မေရာက္ခင္ေလးမွာ ရိုးရုိးေရာဂါေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး ပေယာဂေပါ့ဗ်ာ”
“ဘာဗ်  ဘာေၿပာလိုက္တာလဲ ပေယာဂဟုတ္လား  ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ဒါေတြရွိေသးလို႕လားဗ်ာ။”

ကၽြႏု္ပ္သည္  ကိုၿမင့္ေအး၏  အေၿဖအားၾကားရာ  တအံတၾသၿဖင့္ၿပန္ေမးမိေလသည္။ ကိုၿမင့္ေအးသည္ ကၽြႏု္ပ္အား  သနားစရာေကာင္းေသာ  သတၱဝါအား  ၾကည့္သည့္အၾကည့္ၿဖင့္ ၾကည့္ရင္း
“ေခတ္နဲ႕မဆိုင္ပါဘူး  အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္သြားရင္  ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္တာပဲ”
“ေနပါအံုး သူၾကီးရာ  ပေယာဂဆိုတာ  ဘာကိုေၿပာတာလဲ  ၿပဳစားခံရတာကို ေၿပာတာလား”

ကၽြႏု္ပ္လည္း  သူ႕အား ေမးခြန္းထုတ္ရေတာ့သည္။  ေဘးနားတြင္ရွိေနေသာ  ကၽြႏု္ပ္တို႕ အဖြဲ႕သားမ်ား လည္း  ပေယာဂဆိုသည္ႏွင့္  စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနၾကေတာ့သည္။

“လူၿပဳစားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး  အေမွာင့္ပေယာဂဝင္ပူးတာဗ်ာ
  ခင္ဗ်ားတို႕နားလည္ေအာင္ ေၿပာရရင္ ဖုတ္ဝင္တာေပါ့ဗ်ာ။ ”

ကၽြႏု္ပ္လည္း  ဖုတ္ဝင္သည္ဆိုၿခင္းအား  ၾကားဖူးေသာ္လည္း  ကိုယ္ေတြ႕မၾကံဳဘူးေသးေသာေၾကာင့္  အလြန္စိတ္ဝင္စား သြားၿပီး  သိခ်င္သည္မ်ား ဆက္ေမးရေတာ့သည္။

“ဖုတ္ဝင္တာ ဟုတ္လား အခုေရာ  အဲဒီလူနာ  ေနေကာင္းသြားၿပီလား”
“မေကာင္းေသးပါဘူး  လိုအပ္တာေတြ  စီစဥ္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ  မနက္ၿဖန္တစ္ေခါက္ထပ္သြားၾကည့္ရအံုးမွာ”
“ပာာ...ဒါဆိုအေတာ္ပဲ  ကိုၿမင့္ေအး  ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ၾကည့္လို႕ရ မလားဗ်ာ”

ကၽြႏု္ပ္၏ စကားအားၾကားရေသာအခါ  ကိုၿမင့္ေအးသည္  ၿငိမ္သြားေလသည္။ အနည္းငယ္စဥ္းစားေနၿပီး  ကၽြႏု္ပ္အား  အားနာေသာေၾကာင့္  မေခၚခ်င္ေသာ္လည္း ေခါင္းညိတ္ရေတာ့သည္။

“အင္း..ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ထဲဆို ၿဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ။”
ကိုၿမင့္ေအး  ေခၚမည္ေၿပာေသာေၾကာင့္  ကၽြႏု္ပ္လည္း ဝမ္းသာသြားေတာ့သည္။ ေဘးတြင္နားေထာင္ေန ေသာ ကိုေက်ာ္ႏိုင္လည္း  သူလည္းလိုက္မည္ဟု  ေၿပာရန္ဟန္ၿပင္ၿပီးမွ ကိုၿမင့္ေအးစကားေၾကာင့္  တိတ္ဆိတ္ စြာပင္  ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ကၽြႏု္ပ္လည္း ကိုၿမင့္ေအးအား ကိုတြတ္ပီထံမွ ရထားသည့္ ေတာဝက္သားၿဖင့္  ညစာအား ဧည့္ခံလိုက္ေတာ့သည္။

ဆက္ပါအံုးမည္.....